Ευτυχία ή δυστυχία τι μας επηρεάζει; Και ποιος ο ρόλος των ηγετών;

Ευτυχία ή δυστυχία τι μας επηρεάζει; Και ποιος ο ρόλος των ηγετών;

Εμφανώς και τα δύο, αλλά αυτό που μας επηρεάζει περισσότερο αναμφίβολα είναι η δυστυχία, διότι είναι ο παράγοντας που μας στερεί την ευτυχία, το καταλαβαίνουμε μιας και οι δύο έννοιες πάνε μαζί παρατηρώντας ότι η απουσία της μιας αναδεικνύει την άλλη.

Από αυτήν την μικρή εισαγωγή καταλαβαίνουμε ότι σκοπός μας είναι να μην είμαστε ποτέ δυστυχισμένοι, αφού αυτό από μόνο του μας κάνει αυτομάτως ευτυχισμένους.

Το δύσκολο είναι να εντοπίσουμε τι μας κάνει δυστυχισμένους γιατί στο κόσμο στον οποίο ζούμε η αίσθηση της δυστυχίας είναι αυτή που μας πλημμυρίζει χωρίς ούτε καν να την συνειδητοποιούμε.

Υγεία

Ο πρώτος και σημαντικότερος παράγων είναι η υγεία γνωστό το “την υγειά μας να έχουμε” και ποιος θα μπορούσε να το αμφισβητήσει άλλωστε, ανεξάρτητα εάν το λέμε ορισμένες φορές και με παράπονο.

Το να έχουμε λοιπόν την υγεία μας είναι ο πρωταρχικός παράγοντας της ευτυχίας, τι κάνουμε όμως για αυτό;

Ή για να το πούμε διαφορετικά τι κάνουμε για την διατηρήσουμε; Μήπως καπνίζουμε λιγότερο; Τρώμε και πίνουμε λιγότερο; Δεν ξεκουραζόμαστε και κοιμόμαστε όσο πρέπει; Στενοχωριόμαστε για ψύλλου πήδημα και τόσα άλλα...

Υπάρχει η σωματική άσκηση που η απλούστερη μορφή της είναι το περπάτημα, περπατάμε...; Δεν γνωρίζουμε το ρητό “νους υγιής εν σώματι υγιεί”; Το γνωρίζουμε και αυτό και τόσα άλλα, τι συμβαίνει όμως και δεν κάνουμε όσα θα έπρεπε να κάνουμε;

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι είμαστε δυστυχισμένοι και δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση να κάνουμε κάτι το οποίο θα μας έκανε λίγο πιο ευτυχισμένους. Γιατί;

Γιατί η δυστυχία είναι στο κεφάλι μας, μέσα μας και πουθενά αλλού έξω, εάν αυτό γίνει συνείδηση μας τότε και μόνο τότε, θα καταλάβουμε που είναι το πρόβλημα.

Ο εαυτός μας

Μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό; Βεβαίως εφόσον είμαστε ακόμα ζωντανοί με υγεία, τότε υπάρχει ο χρόνος για βελτίωση και αλλαγή.

Εντοπίστηκε ότι ο κύριος υπεύθυνος για την κατάσταση της δυστυχίας μας, είναι ο εαυτός μας, το κεφάλι μας, το μυαλό μας, για να το δούμε λίγο πιο αναλυτικά.

Ποιος αισθάνεται ή δεν αισθάνεται καλά; Ποιος πεινάει, διψάει, γελά, κλαίει, κρυώνει, ζεσταίνεται και όλα αυτά τα ωραία ή απαίσια αισθήματα η συναισθήματα; Ποιος άλλος από τον εαυτό μας.

Όλα τριγυρίζουν και κινούνται γύρο από εμάς και όχι από τον Ήλιο. Όταν χάσουμε κάποιο αγαπημένο άτομο ή κατοικίδιο εμείς πονάμε ο εαυτός μας.

Εφόσον έγινε κατανοητό στην ουσία, ότι η αρχή των πάντων είμαστε εμείς και τίποτα άλλο, αφού εμείς και μόνο εμείς ή εγώ και μόνο εγώ, καταλαβαίνω και αισθάνομαι αυτόν το κόσμο και ανάλογα ανταποκρίνομαι αλληλεπιδρώντας στα διάφορα ερεθίσματα, συνθήκες και ότι άλλο αντιλαμβάνομαι με τις αισθήσεις μου, προχωράμε να δούμε κάποια άλλα ζητήματα που μας αφοράνε.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί η διαπίστωση είναι χαρακτηριστική ιδιότητα όλων μας, αφού όλοι και όλες έχουν άποψη για οτιδήποτε, όταν όμως φτάσει η στιγμή της εφαρμογής, της πράξης τα πλούσια και θαυμαστά λόγια χάνονται στο βάθος της ανυπαρξίας τους.

Ο εαυτός μας λοιπόν, είναι η αιτία των πάντων και εξαιτίας του βιώνουμε τις ωραίες και άσχημες στιγμές, που η κυριότερη εξ' αυτών είναι η καθολική εστίαση στον εαυτό μας που κοινώς λέγεται εγώ.

Το εγώ

Ο μεγαλύτερος παράγοντας της δυστυχίας μας είναι το εγώ, αυτή η μονοδιάστατη εστίαση στον εαυτό μας από μόνο του είναι παράγοντας δυστυχίας. Το εγώ από μόνο του είναι τα πάντα για εμάς, δημιουργώντας μια αντιστοιχία αντιστρόφως ανάλογη σχέση με την ευτυχία.

Δώστε ιδιαίτερη προσοχή! Όσο περισσότερο επικεντρωνόμαστε στον εγώ, τον εαυτό μας, τόσο πιο δυστυχισμένοι γινόμαστε γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Αυτό συμβαίνει επειδή ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν, που η ζωή του είναι συνυφασμένη με την ζωή των άλλων, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει αρμονικά μόνος του παρά μόνο με την συνύπαρξη άλλων ανθρώπων.

Η κοινωνία

Αυτό είναι κομβικό σημείο στην φυσιολογική ζωή των ανθρώπων και το εγώ του κάθε ανθρώπου, όταν οι άνθρωποι στερούνται αυτής της φυσιολογικής τους συμπεριφοράς απομονωμένοι από τους άλλους ανθρώπους τότε ξεκινούν όλα τα συμπτώματα της δυστυχίας τους.

Σκεφτείτε, όταν ήμασταν παιδιά παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν περισσότερο οι ευχάριστες αναμνήσεις έμειναν, στο σχολείο με τα άλλα παιδιά, ήμασταν όλοι μαζί, τσακωνόμασταν, γελάγαμε, πηγαίναμε εκδρομές, παίζαμε στους δρόμους και παιδικές χαρές, πηδάγαμε και κάποιες μάντρες για μπάλα ή μπάσκετ, άλλοι πηγαίνοντας στην εκκλησία, για κάποιους άλλους υπήρξαν κατασκηνώσεις και τόσες άλλες κοινωνικές δραστηριότητες εκείνης της εποχής.

Μεγαλώνοντας, υπήρξαν τα φροντιστήρια, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, η τεχνική σχολή, το πανεπιστήμιο, κατόπιν ήρθε ο στρατός για τους άνδρες και μετά η εργασία...

Η εργασία είναι η στιγμή που ξεκινούν τα δύσκολα στην ζωή του εγώ κάθε ανθρώπου. Η εργασία που σαν έννοια είναι θετική στο πέρασμα του χρόνου καταντά ο χειρότερος δυνάστης της ζωής του, διότι η εργασία γίνεται δουλεία, εφόσον το κάθε άτομο δεν αισθάνεται ότι παράγει έργο αλλά ότι είναι δούλος.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Γιατί το κάθε άτομο το κάθε εγώ, θέλει να ξεχωρίζει από τα άλλα άτομα, τα άλλα εγώ. Θέλει, θέλει, θέλει και ποτέ δεν σταματά να θέλει.

Θέλω

Είναι ο αυτόματος μηχανισμός κάθε πλάσματος, είτε είναι φυτό, είτε ζώο, είτε ψάρι, είτε έντομο, κτλ, είτε άνθρωπος όλα θέλουν. Θέλουν τροφή, νερό, ζέστη, ασφάλεια, στέγη, αυτά για τα απλά πλάσματα του κόσμου μας. Για τους ανθρώπους που είναι πιο σύνθετο πλάσμα, αυτά που θέλουν δεν έχουν όρια.

Ο άνθρωπος είναι από την φύση του το πιο αχόρταγο από όλα, δεν ικανοποιείται σχεδόν με τίποτα, δεν έχει ούτε και βάζει όρια, εφόσον έχει τους πόρους δηλαδή χρήμα για να τα ικανοποιεί. Αυτό τον κάνει καταναλωτή εθισμένο στο ισχυρότερο ναρκωτικό τον καταναλωτισμό και τον οδηγεί να γίνει ο χειρότερος καπιταλιστής.

Δηλαδή ο εκμεταλλευτής των άλλων για να καρπώνεται αυτός και μόνο τα περισσότερα αγαθά, άντε και κάποιος από την οικογένειά του και το οικείο περιβάλλον του, το άλλο συνδεδεμένο κομμάτι του εγώ του. Μερικά από αυτά, φαγητό, ποτό, γυναίκες, άνδρες, θεάματα, ταξίδια, σπίτια, αυτοκίνητα, και σε προχωρημένες μορφές βίλες, κότερα, αεροσκάφη, ουρανοξύστες και γιατί όχι την αθανασία. Να ζει εις τον αιώνα τον άπαντα για να απολαμβάνει.

Φυσικά για όλα τα θέλω υπάρχει και το τίμημα ανησυχίας της απώλειας εφόσον τα αποκτήσουμε, αυτό το συναίσθημα δηλαδή να μην τα χάσουμε που απλά λέγεται φόβος.

Φόβος

Ο φόβος ο κυρίαρχος τρομοκράτης μας, είναι παντού και πάντα σε κάθε βήμα κάθε στιγμή της ζωής μας, είναι ο συνεχής εφιάλτης των ζωντανών γιατί η αίσθηση του φόβου πλανάτε συνεχώς από πάνω μας, από το τι θα καταστραφεί μέχρι του τι θα απωλέσουμε με αποκορύφωμα την ίδια μας την ζωή.

Ο φόβος ο απόλυτος δυνάστης  μας, εκτονώνεται ή ενισχύεται από τις διάφορες  φυσικές και κοινωνικές συνθήκες.

Η κοινωνία

Έγινε κατανοητό πως το εγώ μας, θέλει συνεχώς και αδιαλείπτως αγαθά και συναισθήματα, αλλά εδώ συναντάμε τα μεγάλα ερωτήματα, θέλω αλλά μπορώ να έχω αυτό που θέλω, ή δεν θα έχω ότι θέλω και όσα θέλω;

Ιστορικά πλέον δεν είναι θέμα τόσο ικανοτήτων, αλλά καταστάσεων που κάνουν τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν κοινωνικά από τους άλλους. Το μορφωτικό, το κοινωνικό επίπεδο, η χώρα καταγωγής, η οικονομική επιφάνεια της οικογένειας είναι χαρακτηριστικοί παράγοντες για την ανέλιξη του κάθε ανθρώπου. Δεν είναι πανάκεια αυτή η κατάσταση, είναι όμως ο κανόνας όπου μόνο κάποιες εξαιρέσεις ατόμων με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ικανότητες καταφέρνουν να ξεχωρίσουν και να αναρριχηθούν κοινωνικά. Ιδιαίτερη σημασία στις οργανωμένες κοινωνίες τον σημαντικότερο ρόλο τον παίζει το εκπαιδευτικό σύστημα, δίνοντας τα εφόδια γνώσεων δημιουργώντας συνθήκες και ισότιμες ευκαιρίες στα μέλη της .

Το εκπαιδευτικό σύστημα

Το εγώ, ο εαυτός μας γίνεται αντιληπτό ότι διαμορφώνεται από τις εκάστοτε συνθήκες, μια από αυτές ίσως η πιο σημαντική είναι το εκπαιδευτικό σύστημα της κάθε χώρας. Εξάλλου είναι γνωστό και το ρητό “το εκπαιδευτικό σύστημα ο καθρέφτης της κοινωνίας”. Και πως να μην είναι εφόσον μέσω αυτού θα προκύψουν οι μελλοντικοί, γονείς, παιδαγωγοί, δάσκαλοι, πνευματικοί άνθρωποι, κυβερνήτες μιας χώρας. Το εκπαιδευτικό σύστημα αντανακλάται στο επίπεδο των πολιτών, στην συμπεριφορά τους, στην καθαριότητα, οργάνωση και τάξη ενός κράτους.

Το κράτος

Και φτάνουμε στη αρχή όλων, το κράτος την οργανωμένη κοινωνία των ανθρώπων. Το κράτος είναι το συνονθύλευμα όλων των προσωπικοτήτων μιας κοινωνίας η αλλιώς το σύνολο όλων των εγώ, εμένα, εσένα, του γονιού, αδελφού, αδελφής, του φίλου, του γείτονα, του άγνωστου. Από αυτό ξεκινούν και τελειώνουν όλα στην οργανωμένη κοινωνία, οι υποδομές, η οργάνωση, το εκπαιδευτικό σύστημα, η τάξη και ασφάλεια, η ειρήνη, η ευημερία των πολιτών.

Το κράτος για να τα πετύχει όλα αυτά επιβάλλεται να είναι ανεξάρτητο, να διαθέτει τους πόρους και να έχει την θελήσει να εργαστεί προς όφελος του συνόλου των εγώ και όχι μεμονωμένων εγώ.
Εάν εργάζεται να ωφελήσει μόνο μεμονωμένες ομάδες μιας κοινωνίας και όχι το σύνολό της, που αυτό ερμηνεύεται να ωφεληθούν μερικά και όχι όλα τα μέλη της κοινωνίας, αναπόφευκτα κάποια στιγμή τα πολλά και δυσαρεστημένα εγώ θα ξεσηκωθούν εναντίων των λίγων επωφελούμενων εγώ. Αυτό έχει ιστορικά βεβαιωθεί πολλές φορές, με κάποια τρανταχτά παραδείγματα της Γαλλικής και Ρωσικής επανάστασης.

Ο ρόλος ενός υγιούς κράτους είναι να συντηρεί την κοινωνία να διατηρεί ισορροπίες στις κοινωνικές ομάδες, να παρέχει ευημερία, ειρήνη και ασφάλεια στους πολίτες, να επεκτείνει τις υποδομές του και τις υπηρεσίες του ώστε να το κράτος να γίνεται όσο το δυνατόν πιο ωφέλιμο και χρηστικό προς τους πολίτες του. Τι χρειάζεται για να επιτευχθεί αυτό;

Το κράτος χρειάζεται ηγέτες, τα ισχυρά εγώ που έχουν την επίγνωση του εαυτού τους και της φύσης τους, όπου αναγνωρίζουν ότι το ισχυρό εγώ τους θα ικανοποιηθεί, μόνο εφόσον επιβληθούν με την ισχυρή τους προσωπικότητα και γίνουν αποδεχτοί από την κοινωνία των υπόλοιπων εγώ, που στην παρουσία τους αναγνωρίζουν τους ηγέτες και αρχηγούς τους.

Οι ηγέτες

Το υπέρτατο εγώ της κοινωνίας ο αρχηγός του κοπαδιού στο ζωικό κόσμο. Ο ηγέτης γνωρίζει τον εαυτό του, γνωρίζει τους άλλους ανθρώπους, έχει την επίγνωση της δύναμής του και των ορίων του, είναι η ισορροπία, η σοφία, η γνώση, η δικαιοσύνη, ξέρει τι πρέπει να κάνει και πότε να το κάνει. Ξέρει να επιλέγει τους συνεργάτες του, ξέρει πότε πρέπει να γίνει βίαιος και πότε όχι. Ο ανθρώπινος ηγέτης και γεννιέται αλλά και γίνεται, το μόνο που χρειάζεται είναι οι κατάλληλες συνθήκες που ίσως και ο ίδιος δεν γνωρίζει πότε και πως ακριβώς θα προκύψουν, έχει όμως την επίγνωση και επαγρυπνεί για την κατάλληλη στιγμή, όπου θα αδράξει την ευκαιρία για να εκπληρώσει αυτό που η φύση του, επιτάσσει.

Ο ηγέτης ή ηγέτες μιας κοινωνίας και ενός κράτους είναι τα φωτεινά παραδείγματα, υγείας, ήθους, δικαιοσύνης, ισορροπίας, γνώσης, θάρρους και όλων των άλλων στοιχείων που τους αξιώνουν σε αυτό το υπέρτατο αξίωμα. Με καλούς ηγέτες η κοινωνία και το κράτος προκόβει με του κακούς εξαθλιώνεται και καταστρέφεται.

Οι κοινωνίες που απαρτίζουν το κράτος έχουν τους φυσικούς μηχανισμούς για να εξισορροπήσουν τις ανισορροπίες, απλά κάποιες υπερτερούν έναντι των άλλων για αυτό και ξεχωρίζουν, βλέπε τώρα Κίνα.

Σύνοψη

Η οργανωμένη κοινωνία των πολλών εγώ, το κράτος, χρειάζεται ηγέτες, τα ισχυρότερα και ικανότερα εγώ, ρόλος τους είναι να υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο ένα οργανωμένο κράτος που θα παρέχει ευημερία, και ασφάλεια στους πολίτες του, θα φροντίζουν να έχουν ένα εξαιρετικό εκπαιδευτικό σύστημα, από όπου θα προκύπτουν τα μελλοντικά μέλη της κοινωνίας με τις αξίες και προοπτικές που θα εγγυώνται την συνέχιση της σωστής πορείας ενός κράτους. Θα είναι εκπαιδευμένα ώστε να γνωρίζουν τι θέλουν, να μην φοβούνται, αλλά να σέβονται τα άλλα μέλη της κοινωνίας γνωρίζοντας τα όριά τους.

Έχοντας τον ρόλο τους μέσα στην κοινωνία, θα έχουν την αναγνώριση και αποδοχή, κάτι που θα τα κάνει να αισθανθούν χρήσιμα και επωφελεί για τους άλλους αλλά και για τον εαυτό τους.

Θα μοιράζονται αγαθά και υπηρεσίες του κράτους θα μάθουν να συνεργάζονται με τα άλλα μέλη της κοινωνίας και αντί του ανταγωνισμού θα ισχύει ο συναγωνισμός ώστε να υπάρχει πάντα το κίνητρο της κοινωνικής εξέλιξης και καταξίωσης του κάθε ξεχωριστού εγώ.

Μόνο έτσι ο άνθρωπος θα γνωρίσει την πραγματική ευτυχία το ποθητό αυτό συναίσθημα εξαλείφοντας το απεχθές συναίσθημα της δυστυχίας, διαθέτοντας την υγεία του και συνεργαζόμενος, συναγωνιζόμενος μέσα στην κοινωνία του, τότε θα νιώσει την χρησιμότητά του, την ολοκλήρωσή του ως άνθρωπος και ως ον αυτού του υπέροχου πλανήτη.

Η αυτοεκπλήρωση του κάθε ανθρώπου έρχεται μέσα από την προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο, είναι ένα συναίσθημα το οποίο δεν μπορείς να το περιγράψεις εάν δεν το ζήσεις. Κάτι που το έχω ζήσει και το μοιράζομαι μαζί σας, δεν είναι θέμα χρημάτων να βοηθήσεις έναν συνάνθρωπό σου είναι θέμα θέλησης. Μπορείς να του δώσεις μια συμβουλή, μια πληροφορία που θα αλλάξει την ζωή του, μπορείς να τον βοηθήσεις επιτόπου στο πρόβλημά του.

Υπάρχου πολλοί τρόποι να βοηθήσεις το χρήμα είναι το τελευταίο σε μια οργανωμένη κοινωνία, εξάλλου εμείς του δώσαμε τόσο νόημα, από μόνο του είναι άνευ ουσίας.

Σας εύχομαι από καρδιάς να βιώσετε την πράξη της προσφοράς και τότε θα καταλάβετε το νόημα αυτού του θέματος.

Και να μην ξεχνάτε ποτέ, τι αξία έχει να ζείτε μια ζωή χωρίς ουσία!