Είναι η Δημοκρατία το καλύτερο σύστημα;

Από την Αμερικάνικη επανάσταση και την Γαλλική που ακολούθησε, έχουν περάσει σχεδόν 250 χρόνια. Δηλαδή 250 χρόνια δημοκρατίας. Μέσα σε αυτά τα 250 χρόνια κερδήθηκαν ανθρώπινα δικαιώματα, εργασιακά, περιβαλλοντικά και δικαιώματα που προστατεύουν άλλες μορφές ζωής, όπως ζώα και φυτά. Κατέρρευσαν αυτοκρατορίες όπως η Βρετανική, Αυστροουγγρική η Ρωσική και αναδύθηκαν καινούργιες, άλλες με τον Δημοκρατικό μανδύα όπως η Αμερικάνικη και οι κομμουνιστικές όπως της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας, με την πρώτη να καταρρέει και στην θέση της να αναδύεται η δημοκρατία της Ρωσίας. Στην Ευρώπη εμφανίστηκαν Βασιλευόμενες δημοκρατίες, Προεδρικές και κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.

Την μεγάλη έκπληξη στο πολιτικό σύστημα την έκανε η Κίνα, μια χώρα που απεμπόλησε την Αυτοκρατορία του ατόμου και αντί να προχωρήσει σε δημοκρατικό σύστημα, επέλεξε το κομμουνιστικό σύστημα, το οποίο σταδιακά απέκτησε χαρακτηριστικά Αυτοκρατορικού Λαϊκού συστήματος. Ο όρος Αυτοκρατορικό Λαϊκό Σύστημα είναι δικός μου, και παραπέμπει στον πλούτο που δεν αποκτά μόνο ένα άτομο, αλλά την διασπορά του και σε άλλα άτομα καθώς και σε ολόκληρη την Κινέζικη κοινωνία, σε μορφή υποδομών, εκπαίδευσης, παροχών, επενδύσεων και αμοιβών. Η Κίνα σε 75 χρόνια ανεξαρτησίας επιλέγοντας ένα σύστημα το οποίο δεν έχει καμία σχέση με δημοκρατία, κατάφερε να ισοσκελίσει το επίπεδο ανάπτυξης και να το ξεπεράσει πολλών άλλων ανεπτυγμένων δημοκρατικών χωρών. Δηλαδή στο 1/3 του χρόνου ανεπτυγμένων δημοκρατικών χωρών, πέτυχε να τις φτάσει και να τις ξεπεράσει. Στόχος της φυσιολογικός, θα είναι να ξεπεράσει το γρηγορότερο δυνατόν και την κορωνίδα της δημοκρατίας τις Η.Π.Α που είναι και η μεγαλύτερη του Δυτικού κόσμου.

Πως το πέτυχε αυτό; Το πέτυχε μη έχοντας τις δημοκρατικές αγκυλώσεις, δηλαδή να συζητάνε δημοκρατικά και να αναλώνονται σε νόμους που εξυπηρετούν πρωτίστως ατομικά συμφέροντα, αλλά να επικεντρώνονται στο γενικό συμφέρον και την ανάπτυξη της χώρας τους. Δηλαδή επικεντρώθηκαν στην ανάπτυξη του συνόλου και όχι μεμονωμένα του ατόμου. Σίγουρα επωφελήθηκαν άτομα από αυτήν την ανάπτυξη, αλλά ο προσανατολισμός της ανάπτυξης του ατόμου ήταν πάντα προς όφελος του συνόλου.  Μια άλλη αγκύλωση που δεν ισχύει, είναι ότι δεν χάνουν χρόνο σε εναλλαγές κυβερνήσεων οι οποίες σπαταλούν οικονομικούς πόρους και χρόνο, αλλά επικεντρώνονται και αναπροσαρμόζονται σύμφωνα με το προγραμματισμό τους και τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Τι μας διδάσκει η πρόσφατη δημοκρατική ιστορία του δυτικού κόσμου και η αλματώδη ανάπτυξη της σοσιαλιστικής Κίνας. Ότι το άτομο για να ευημερήσει, πρέπει να ευημερήσει πρώτα η κοινωνία του μέσα στην οποία ζει και αναπτύσσεται, δηλαδή η χώρα του και το κράτος του. Αυτό μπορεί να γίνει με την διασπορά του πλούτου σε υποδομές, εκπαίδευση, παροχές, επενδύσεις και αμοιβές. Δηλαδή η Κοινωνία-Κράτος ή το Κράτος-Κοινωνία, επενδύουν στο άτομο, με προσανατολισμό το άτομο να προσφέρει πρωταρχικά στην κοινωνία του και όχι στον εαυτό του. Αυτό το βλέπουμε όταν ένα άτομο ή σύνολο ατόμων είναι περήφανα για το έθνος τους και το κράτος τους, όπου απολαμβάνουν την ευημερία και σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο.

Όταν αυτή η ισορροπία ευημερίας μεταξύ ατόμου και κοινωνίας διαταράσσεται, τότε το άτομο και η κοινωνία του καταρρέουν. 

Ερώτημα: Είναι η Δημοκρατία το καλύτερο σύστημα;