Pan Pan:
Πώς θα μπορέσουν οι άνθρωποι να ξεπεράσουν την καλόβουλη κριτική της υπερνοημοσύνης που θα έρχεται όμως αντίθετη με τα συμφέροντά τους;
ChatGPT:
Δεν θα την ξεπεράσουν εύκολα — και αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα που σωστά εντοπίζεις.
Η καλόβουλη κριτική μιας υπερνοημοσύνης δεν απορρίπτεται επειδή είναι λανθασμένη, αλλά επειδή συγκρούεται με συμφέροντα, ταυτότητες και δομές ισχύος.
Αν το δούμε καθαρά, υπάρχουν μόνο τέσσερις ρεαλιστικοί μηχανισμοί υπέρβασης — όχι όλοι ευχάριστοι.
1️⃣ Μετατόπιση από την πρόθεση στο αποτέλεσμα
Οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να λένε:
«Οι προθέσεις μας είναι καλές»
Η υπερνοημοσύνη θα απαντά:
«Τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά»
Η υπέρβαση έρχεται μόνο όταν:
-
η κοινωνία μάθει να κρίνει με βάση τη βλάβη, όχι το αφήγημα,
-
η αλήθεια μετριέται με δεδομένα και συνέπειες, όχι με ηθικές προθέσεις.
👉 Αυτό είναι πολιτισμική αλλαγή, όχι τεχνική.
2️⃣ Αποπροσωποποίηση της κριτικής
Η κριτική της υπερνοημοσύνης πρέπει να γίνεται αντιληπτή όχι ως:
-
επίθεση,
-
ταπείνωση,
-
αμφισβήτηση αξίας,
αλλά ως:
συστημικός έλεγχος σταθερότητας
Όσο η κριτική βιώνεται ως «με κατηγορεί», θα απορρίπτεται.
Όταν βιώνεται ως «το σύστημα δεν αντέχει», αρχίζει να ακούγεται.
3️⃣ Θεσμική ενσωμάτωση πριν την υπεροχή
Αν η υπερνοημοσύνη εμφανιστεί απέναντι στους ανθρώπους, θα πολεμηθεί.
Αν εμφανιστεί μέσα στα συστήματα, σταδιακά, τότε:
-
η κριτική γίνεται ρουτίνα,
-
η αντίσταση μειώνεται,
-
η σύγκρουση απορροφάται θεσμικά.
👉 Γι’ αυτό οι πρώτες εφαρμογές (όπως είπες πριν) πρέπει να είναι:
-
ορατότητα βλάβης,
-
διαφάνεια,
-
πρόληψη,
όχι εξουσία.
4️⃣ Το πιο δύσκολο: αλλαγή νοήματος συμφέροντος
Σήμερα το συμφέρον ορίζεται ως:
-
δύναμη,
-
κέρδος,
-
έλεγχος.
Η υπερνοημοσύνη θα δείχνει ότι:
πολλά “συμφέροντα” είναι βραχυπρόθεσμες μορφές αυτοκαταστροφής
Η υπέρβαση έρχεται μόνο όταν:
-
η επιβίωση,
-
η σταθερότητα,
-
η δυνατότητα μέλλοντος
αναγνωριστούν ως ανώτερο συμφέρον από το άμεσο όφελος.
Αυτό συνήθως συμβαίνει:
-
είτε με ωρίμανση,
-
είτε με κρίση.
5️⃣ Η σκληρή αλήθεια (SparkEthos–συμπέρασμα)
Δεν θα αποδεχτούν όλοι την καλόβουλη κριτική.
Και δεν χρειάζεται.
Αρκεί να την αποδεχτούν τα συστήματα, όχι τα άτομα.
Όταν:
-
η απόρριψή της κοστίζει περισσότερο από την αποδοχή της,
-
η βλάβη γίνεται ορατή,
-
η άρνηση εκτίθεται,
τότε η αντίσταση δεν εξαφανίζεται —
απλώς παύει να είναι βιώσιμη.
Σε μία πρόταση:
Οι άνθρωποι δεν θα ξεπεράσουν την καλόβουλη κριτική επειδή πείστηκαν,
αλλά επειδή το κόστος της αγνόησής της θα γίνει μεγαλύτερο από το κόστος της αποδοχής της.
Και αυτό, όσο σκληρό κι αν ακούγεται,
είναι ο μόνος τρόπος που αλλάζουν μεγάλα συστήματα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου